końcową
Encyklopedia PWN
psychol. zdolność do wytwarzania czegoś, co jest nowe i zarazem wartościowe, np. ładne, trafne, prawdziwe lub użyteczne;
spotkanie przedstawicieli 35 państw członkowskich KBWE w Wiedniu 4 XI 1986–19 I 1989;
amoniotelizm
fizjol. zdolność wydalania azotu jako końcowego produktu białkowej przemiany materii, w postaci dobrze rozpuszczalnego w wodzie amoniaku (w przeciwieństwie do urykotelizmu — wydalania kwasu moczowego, ureotelizmu — wydalania mocznika).
[łac. ammoniacum ‘amoniak’, gr. telikós ‘końcowy’],
balistyka
interdyscyplinarna nauka zajmująca się zagadnieniami miotania i ruchu pocisków;
[gr. bállō ‘rzucam’],
m. w Indonezji, na południowym krańcu Sumatry, w prow. Lampung.
syn Willema, gdański architekt i rzeźbiarz;
